[1] قرآن کریم.
[2] کتاب مقدّس (عهد عتیق و عهد جدید) (1380). ترجمۀ فاضلخان همدانی، ویلیام گلن و هنری مرتن، تهران، اساطیر.
[3] تلمود (میشنا) (بیتا). تهران، انجمن کلیمیان تهران.
[4] ابنعربی، شیخ محیالدّین (1384). رسائل، ده رسالۀ فارسیشده، ترجمه و تصحیح نجیب مایلهروی، تهران، مولی.
[5] ــــــــــــــــ (1370). فصوص الحکم، تهران، نشر الزهراء.
[6] ــــــــــــــــ (بیتا). فتوحات مکّیه، بیروت، دار صادر.
[7] ابوالخیر میهنی، ابوسعید (1391). رباعیّات ابوسعید ابوالخیر، تهران، ناهید.
[8] اصفهانی، هاتف (1386). دیوان هاتف اصفهانی، تدوین علی مصطفوی، تهران، نشر الکترونی.
[9] افروغ، عماد (1390). پیشفرضها و رویکردهای نظری عدالت اجتماعی، مجموعه مقالات عدالت دومین نشست اندیشههای راهبردی، دبیرخانۀ اندیشههای راهبردی.
[10] اقبال، فرشید (1376). فرهنگ انگلیسی، فارسی، تهران، اقبال.
[11] اکبری، رضا (1383). «مبانی معرفتشناسی نظریۀ کثرتگرایی جان هیک»، پژوهشنامۀ فلسفهی دین(نامۀ حکمت). شمارۀ 4، صص35-54.
[12] الهامی، داوود (1378). موضع تشیّع در برابر تصوّف در طول تاریخ، قم، مکتب اسلام.
[13] ایزوتسو، توشهیکو (1378). صوفیسم و تائوئیسم، ترجمۀ محمدجواد گوهری، تهران، روزنه.
[14] بشیریه، حسین (1377). پیش درآمدی بر اندیشۀ سیاسی تساهل سیاسی، دفتر نخست، تسامح آری یا نه، قم، اندیشۀ معاصر.
[15] پترسون، مایکل و دیگران (1384). عقل و اعتقاد دینی، ترجمۀ احمد نرّاقی و ابراهیم سلطانی، چ چهارم، تهران، طرح نو.
[16] تافلر، الوین و هایدی تافلر (1380). جنگ و ضد جنگ: بقاء در آستانۀ قرن بیستم و یکم، ترجمۀ شهیندخت خوارزمی، تهران، آسونه.
[17] توماس، ژان (1363). مسائل جهانی آموزش و پرورش، ترجمۀ احمد آقازاده، تهران، مرکز نشر دانشگاهی.
[18] جیمز، ویلیام (1379). «تجربۀ دینی، اصل و منشأ دین»، ترجمۀ مالک حسینی، نقد و نظر، ش 3ـ4، صص 25ـ44.
[19] حافظ، شمسالدّین محمّد (1380). دیوان اشعار از روی نسخۀ محمّد قزوینی و قاسم غنی، به کوشش ناهید فرشادمهر، تهران، گنجینه.
[20] خرقانی، ابوالحسن (1389). نور العلوم، به کوشش عبدالرّفیع حقیقت، تهران، بهجت.
[21] داوودی، محمد (1386). نقش معلّم در تربیت دینی، قم: پژوهشکدۀ حوزه و دانشگاه.
[22] دویل، مایکل (1385). صلح لیبرالی، اندرو لینکلیتر، ترجمۀی علیرضا طیب، تهران، مرکز چاپ و انتشارات.
[23] ذکرگو، امیرحسین (1377). اسرار اساطیر هند (خدایان ودائی)، تهران، فکر روز.
[24] رشاد، علیاکبر (1390). «نقد مبانی معرفتشناسی نظریّۀ پلورالیسم دینی»، ذهن، ش47، صص 26ـ41.
[25] سالیوان، راجر (1380). اخلاق در فلسفۀ کانت، ترجمۀ عزّتا... فولادوند.
[26] سبزواری، هادی (بیتا). شرح المنظومه، ج 6، قم، علّامه.
[27] سجّادی، سیّدضیاءالدّین (1388). مقدّمهای بر مبانی عرفان و تصوّف، تهران، سمت.
[28] سلحشوری، احمد (1390).حدود و ثغور تربیت اخلاقی، تربیت معنوی و تربیت دینی، رهیافتی نو در مدیریت آموزشی، ش2، صص41ـ56.
[29] شبستری، شیخ محمود (1389). گلشن راز، تصحیح ح. م صدیق، تبریز، اختر.
[30] شفیعی کدکنی، محمّدرضا (1384). نوشتهبردریا،ازمیراثعرفانىابوالحسنخرقانى، تهران، سخن.
[31] شمشیری، بابک و عبدالحسین نقیبزاده (1384). «فرآیند تعلیم و تربیت با اقتباس از مبانی عرفان اسلامی»، دوماهنامۀ علمی ـ پژوهشی دانشگاه شاهد، ش 12، صص 89ـ74.
[32] شمشیری، بابک (1385). تربیت از منظر عشق و عرفان، تهران، طهوری.
[33] عرسان کیلانی، ماجد (1387). سیر آرای تربیتی در تمدن اسلامی، ترجمۀ بهروز رفیعی، تهران، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه و مرکز مطالعات فرهنگی.
[34] علیزمانی، امیرعبّاس مرجان نوری (1388). «بررسی انتقادی مدل پلورالیسم دینی جان هیک»، دو فصلنامۀ فلسفه و کلام اسلامی، دفتر 1، صص 85ـ106.
[35] عطّار نیشابورى، فریدالدّین (1381). تذکرهالاولیاءازروىنسخۀ نیکلسون، به کوشش ا. توکّلی، تهران، بهزاد.
[36] فتحعلی، محمود (1378). تسامح و تساهل: اخلاقی، دینی، سیاسی، قم، طه.
[37] فتحی واجارگاه، کوروش و معصومه اسلامی (1387). بررسی میزان توجه به آموزش صلح در برنامههای درسی دورۀ ابتدایی از دیدگاه متخصصهای تعلیم و تربیت، تهران، فصلنامۀ نوآوریهای آموزشی، شمارۀ 25، سال هفتم، صص49ـ76.
[38] قادری، مصطفی و همکاران (1387). «تبیین برنامۀ درسی صلحمحور در فلسفۀ کانت»، فصلنامۀ مطالعات برنامۀ، سال دوم شمارۀ 8، صص 47ـ81.
[39] قاسمپور راوندی، مهدی و محمدعلی راد (1379). «ظاهر و باطن در تفسیر عرفانی»، فصلنامۀ مدرس، ش 2، صص 125ـ141.
[40] لگنهاوزن، محمد (1379). اسلام و کثرتگرایی دینی، ترجمۀ نرجس جواندل، قم، مؤسسۀ فرهنگی طه.
[41] کاشانی، عزالدین محمود (1387). مصباحالهدایه و مفتاحالکفایه، تهران، زوار.
[42] کاظمپور، اسماعیل، خلخالی، علی و رضا جانعلیپور (1391). «تأثیر برنامه آموزش صلح در تربیت شهروند جهانی، رهیافتی نو در مدیریت آموزشی»، سال سوم، شمارۀ 3، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت، صص 49ـ62.
[43] کاکایی، قاسم (1381). وحدت وجود به روایت ابنعربی و مایستر اکهارت، تهران، هرمس.
[44] کانت، ایمانوئل (1380). دین در محدودۀ عقل تنها، ترجمۀ منوچهر صانعی
درهبیدی، تهران، نقش و نگار.
[45] ــــــــــــ (1383). مابعدالطبیعۀ اخلاق: فلسفۀ حقوق، ترجمۀ منوچهر صانعی درهبیدی، تهران، نقش و نگار.
[46] کاویانی، شیوا (1380). «عشق در عرفان یهود»، ماهنامۀ افق بینا، ش 15،
ص 25ـ40.
[47] ماهروزاده، طیبه (1385). «نقش آموزههای دینی در کاهش خشونت خانوادگی، مسائل کاربردی تعلیم و تربیت اسلامی»، شمارۀ 3، 35ـ64.
[48] محمودی، سیّدعلی (1383). فلسفۀ سیاسی کانت: اندیشۀ سیاسی در گسترۀ فلسفۀ نظری فلسفهی اخلاق، تهران، نگاه معاصر.
[49] مولوی، جلالالدّین محمّد (1387). مثنویمعنویاز روی نسخۀ رینولدنیکلسون، تهران، گلی.
[50] مینوی، مجتبی (1389). احوالواقوالشیخابوالحسنخرقانی، تهران،کتابخانۀ طهوری.
[51] نصر، سیّدحسین (1382). آموزههای صوفیان از دیروز تا امروز، ترجمۀ حسین حیدری و محمّدهادی امینی، تهران، قصیدهسرا.
[52] نصرتی، سپیده (1391). «مبانی و معنای کثرتگرایی دینی در اسلام»، فصلنامۀ تخصّصی خداینامه، ش 1، صص 129ـ146.
[53] نظامیگنجهای، الیاس بن یوسف (1392).
مخزن‌الاسرار، تصحیح حسن وحید دستگردی، به کوشش سعید حمیدیان، تهران، قطره.
[54] هجویری، علی بن عثمان (1386). کشفالمحجوب، تهران، سروش.
[55] هیک، جان هارورد (1381). بُعد پنجم، ترجمۀ عبدالرحیم گواهی، تهران، تبیان.
[56] یثربی، سیدیحیی (1387). عرفان نظری، قم، بوستان کتاب.
[57]. Fathi Vajargah, K. Islam (2008). Evaluation of peace education in the curriculum of primary In terms of professional education and curriculum specialists and primary school teachers in Tehran. Journal of EducationalInnovations.No. 25, the seventh year, spring, pp49-75.
[58]. Hart. H. L. A (1954). "Definition and theory in jurisprudence", in Low Quarterly Review, vol 70, coted in Nine. c, Rights, nyu press, 1992.
[59]. Luo.jia (1962). peace, A Tibetan Perspective, A volume in peace Education (Spirituallity, Religion and Peace Education),, united states of America,115-132.
[60]. Rowe, W. L (1993). Philosophy of Religion, Wadsworth Publishing.
)