یکی از عام‌ترین آموزه‌های کهن اخلاقی برابر دانستن خود با دیگران، قاعدۀ زرین نام دارد که در گستره زمانی و مکانی از دیرباز مورد توجه مکاتب مختلف قرار گرفته است. این قاعده به عنوان ارزش و هنجار مهم اخلاقی با اتخاذ دیدگاه دیگری سبب‌ساز درک متقابل افراد از یکدیگر شده و خود سنگ بنای موازین دیگر اخلاقی به شمار می‌رود. لازمه‌ی اجرای این قاعده شناخت دقیق نیازها، خیر و شر دیگران با وجدان خویشتن است. قاعدۀ زرین یعنی با دیگران آن‌گونه رفتار کن که دوست داری با تو رفتار شود و قاعدۀ سیمین، آنچه را برای خود نمی‌پسندی برای دیگران مپسند، بطور صریح و یا با تقریرهای مختلف در نهج‌البلاغه مورد تاکید قرار گرفته است. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی و از طریق گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای سعی در تببین تقریرهای مختلف قاعدۀ زرین و سیمین در نهج‌البلاغه را دارد. بر اساس نتایج این بررسی انصاف، عدالت، یکسان‌انگاری منافع خویشتن با دیگران، عیب‌پوشی، هم نشینی با اقشار مختلف جامعه و ادب آموزی خویشتن از جمله صورت‌های مفهومی قاعدۀ زرین در کلام امام علی(ع) است.
)